Op 1 februari 2002 komen Ed, Peter en Jan bij elkaar om de nieuwe motorrit in Amerika met elkaar te bespreken. Er wordt tijdens een heerlijk etentje besproken dat we in september in de staat Colorado zullen gaan rijden. We gaan er vanuit dat we met een even aantal deelnemers zullen gaan dus moeten we er minstens 1 persoon bij hebben. Het mogen er ook 3 zijn, maar dat is wel het maximum om zonder begeleidend voertuig te gaan.
We verheugen ons weer op al het natuurschoon
Op 9 september komt er een mailtje van Peter dat hij een 4e deelnemer heeft gevonden, Hans van Ruiten, die in 2000 ook al met een trip is mee geweest. Hans heeft er wel zin in om dit keer ook weer mee te gaan. Nadat Hans door de ballotage is gerold (Haha) hebben we een ploegje van vier man. Op 20 mei maken we een toertje om opnieuw kennis te maken met de deelnemers en voornamelijk met Hans. Hij blijkt nog steeds die "Smiling Hans" te zijn die we in 2000 hebben meegemaakt, dat valt weer mee dus.
Ed gaat verder met het uitwerken van de plannen en boekt de hotels en de Harley’s : 2 x een Heritage Softail voor Smiling Hans en Curving Pete, 1 x Road King voor Long John en 1 x Fatboy voor Speedy Eddy. Het vertrek zal zijn op 6 september 2002. De route is inmiddels ook bekend. We gaan door 3 staten rijden : Colorado, Wyoming en South Dakota.
We overnachten in de volgende plaatsen, Denver, Loveland, Sturgis, Casper, Steamboat Springs, Aspen, Durango, Gunnison en als laatste weer Denver. De hoogtepunten van deze reis zijn Sturgis, Devils Tower, Mount Rushmore, Crazy Horse Memorial, Aspen en Mesa Verde. Het complete programma van deze reis kun je hier lezen.
Het lange wachten begint en we houden middels e-mailen en chatten contact met elkaar en Ed houd ons op de hoogte van de verdere ontwikkelingen. Ed maakt ook nog een website zodat we alles op de PC kunnen volgen.
Via de website kunnen we de vorderingen volgen
Dan is het eindelijk zover : Het is 6 september 2002. We verzamelen om half negen bij de balie van Custom Tours op Schiphol. Peter heeft problemen met de veiligheidsmensen, omdat hij een zakmes in zijn handbagage had zitten. Dat is natuurlijk ten strengste verboden, Peter !
Al met al stijgen we om half twaalf op met een Boeing 747-400 met vluchtnummer NW 41. Om vijf uur vliegen we over Canada en om acht uur landen we op het vliegveld van Minneapolis. Het is hier zeven uur vroeger dan in Nederland, zodoende is het hier nu een uur 's middags.
Het hotel in Denver waar wij de eerste nacht sliepen
Peter heeft, jawel hoor, weer problemen met de veiligheidsdienst omdat hij de beambte meer wil uitleggen dan nodig is. Hij moet zich melden bij de afdeling immigratie en zit daar tussen de asielzoekers en andere mensen waarvan de papieren niet in orde zijn. Hij voelt zich niet erg op zijn gemak, maar het valt gelukkig allemaal mee en hij mag uiteindelijk toch Amerika in.
We moeten in Minneapolis een uurtje wachten en drinken een pilsje op de goede vlucht. Om kwart voor drie vertrekken we met een Airbus A 319 met vluchtnummer NW 549 naar Denver waar we om tien voor half vier landen. Hier is het weer een uur vroeger dan in Minneapolis zodat het tijdsvertijdsverschil met Nederland acht uur bedraagt.
De bagage afhandeling gaat vrij vlot en we nemen een taxi naar het hotel Sleep Inn Denver Airport. Het hotel ligt in een soort hotelwijk ver buiten Denver zodat hier niet veel te doen is, maar het is hier wel heerlijk warm. We staan even voor het hotel als we een bestelwagen van FedEx zien en denken direct dat hij alsnog de zwembroek van Ed komt brengen, die hij in 2000 in Blanding had laten liggen. Hoewel het hotel toen steeds beloofde deze na te zenden, is het ding nooit meer boven water gekomen. Elke dag bij aankomst in het nieuwe hotel ging Ed aan het bellen, tevergeefs.
Als we allemaal op de kamer geïnstalleerd zijn lopen we naar Applebees waar we aan de bar een pilsje drinken en wat Hot Wings bestellen die voortreffelijk smaken. We bestellen een tafel en eten daar en geweldige maaltijd waarna we naar het hotel teruglopen om van een welverdiende nachtrust te genieten. Het was tenslotte een lange dag en de ervaring leert dat je de volgende dag altijd vroeg wakker bent.